သတိနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္သိ (အပိုင္း-၂)

(အပိုင္း-၂)

အသိဥာဏ္ျမင့္လာေတာ့ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားလို႔ရွိရင္ ပိုၿပီးေတာ့
မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားႏိုင္တယ္။ တစ္ခုခုကို ဆံုုးျဖတ္မယ္ဆိုရင္လည္းပဲ
မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္တယ္။
မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္နဲ႔ စိတ္မပါပဲလုပ္တာ နဲသြားတယ္။ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္တာနဲသြားတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း လုပ္တယ္။ ပင္ပန္းမွာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ သမာဓိေကာင္းလာရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္လာရင္ ဘာလုပ္လုပ္
ပိုၿပီးေတာ့ ထိေရာက္တယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ အက်ဳိးရွိတယ္။
တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္ဟာ ထက္ေနတဲ့ဓါးနဲ႔တူတယ္။

တရားသတိနဲ႔ေနတဲ့ အေလ့အက်င့္ မ်ားတဲ့သူ၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္
ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့သူ၊ ေစတနာမွန္တဲ့သူ၊ ရိုးသားတဲ့သူ၊ တကိုယ္ေကာင္း
မဆန္တဲ့သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်ႏိုင္တယ္။

သတိနဲ႔ေနတဲ့သူဟာ အေရးမႀကီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပဋိပကၡ မျဖစ္ဘူး။
အႏိုင္လည္း မယူဘူး၊ အရွဳံးလည္း မေပးဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ အဆင့္အတန္း
နိမ့္က်သြားမယ့္ကိစၥကို မလုပ္ဘူး။ သူမ်ားကို အႏိုင္ရတာကို လြတ္လပ္တာလို႔ မယူဆဘူး။
အႏိုင္အရွဳံး မရွိတာကို လြတ္လပ္တာလို႔ ယူဆတယ္။

သူဟာ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြ၊ အသိဉာဏ္ေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို
အေကာင္းဆံုုး ေနရာမွာသံုးတယ္။ အေကာင္းဆံုးေနရာမွာ သံုးတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ကို ျမွင့္တင္တာပါပဲ။

လိုခ်င္ေနတဲ့သေဘာေလးေတြ သို႔မဟုတ္ရင္ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ သေဘာေလးေတြ
သို႔မဟုတ္ရင္ သူ႔အဆင့္အတန္း၊ ငါ့အဆင့္အတန္း၊ သူ႔ဂုဏ္ ငါ့ဂုဏ္ေတြ
စဥ္းစားေနတယ္။ အဲဒါေလးကို ျပန္ၾကည့္စမ္းပါ။ အဲဒီစိတ္က လူႀကီးဆန္သလား၊
လူႀကီးဆန္တယ္၊ Mature ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အသက္နံပါတ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။
အသိဉာဏ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ သတိနဲ႔ သိေနတာ မ်ားေလေလ
လူႀကီးဆန္ေလေလ၊ ရင့္က်က္ေလေလ၊ မွ်တေလေလ ျဖစ္လာမွာပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ ငါ ကေလးဆန္ခ်င္သလား၊
လူႀကီးဆန္ခ်င္သလား။ အေျဖကေတာ့ လူႀကီးဆန္ခ်င္တယ္လို႔ပဲ ထြက္လာမွာေပါ့…။
ဒါက ပိုၿပီး ရင့္က်က္တယ္၊ ပိုေကာင္းတာကိုး။
လူႀကီးဆန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတိနဲ႔ မ်ားမ်ားေနမွရမယ္။
သတိလြတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ ကိေလသာေတြ ၀င္ၿပီ။
ကိေလသာ ၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ အေမွ်ာ္အျမင္ မရွိေတာ့ဘူး။
ေရရွည္ကို မျမင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးဆန္သြားၿပီ။

ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး သတိကပ္ၿပီးေတာ့ေနတဲ့
အေလ့အက်င့္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ၾကည့္ပါ။
(၂)ႏွစ္၊ (၃)ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္ရင္ပဲ စိတ္ဓါတ္ေရာ အသိဉာဏ္ပါ
ေလးနက္တဲ့သူ၊ ရင့္က်က္တဲ့သူ၊ သေဘာထား မွန္တဲ့သူ၊
သေဘာထားႀကီးတဲ့သူ ျဖစ္လာမယ္။ ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ
ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနႏိုင္တဲ့သူျဖစ္ လာမယ္။ သတိနဲ႔ေနတဲ့ အက်င့္ရသြားရင္ သတိမပါ၊
ဉာဏ္မပါဘဲ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စား ေနတာမ်ဳိး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။

သတိနဲ႔ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အတၱစြဲ၊ မာနစြဲ၊ ေဒါသနည္းသြားတယ္။
အတၱ-မာန-ေဒါသ နည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သည္းခံႏိိုင္တယ္။
သည္းခံႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အမွားနည္းသြားတယ္။
သည္းမခံႏိုင္ရင္ အမွားမ်ားတာကိုး။ အမွား တစ္ခုခုမွားၿပီးၿပီဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ၊
ဒီကိစၥကို တအံုေႏြးေႏြးနဲ႔ စဥ္းစားရၿပီ။ ပို မပင္ပန္းဘူးလား။

ဒီလို သတိနဲ႔ေနသြားျခင္းအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္အက်ဳိးမ်ားတယ္ဆိုတာကို
အေျခခံကေလးက စၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တာေနာ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
အဆင့္ကို မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ ပိုၿပီးေတာ့
ေအးခ်မ္းမွဳ ရွိလာတယ္။ ၾကည္လင္မွဳ ရွိလာတယ္။ ခ်မ္းသာလာတယ္။
ကို္ယ္ဆင္းရဲမွဳ၊ စိတ္ဆင္းရဲမွဳဟာ နည္းသြားတယ္။ အဲဒီလူဟာ
တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ စိတ္ကပိုၿပီးေတာ့ ေျဖာင့္တယ္၊
စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲဲ႔ပဲ
သူ တရားအားထုတ္သြားႏိုင္တယ္။ သူၾကာေလ တိုးတက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။
သူ႔ဘ၀ အေျခအေနဟာ အစစအရာရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတယ္။

သတိနဲ႔ေနတဲ့သူဟာ လုပ္သင့္တာကို လုပ္တယ္။ လုပ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္တယ္။
သူ႔ေနရာေလးနဲ႔သူ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္တယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာလည္း
ရွင္းရွင္းေလး သိေနတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ေလာဘရဲ႕၊ ေဒါသရဲ႕၊
မာနရဲ႕ လႊမ္းမိုးမွဳနဲ႔ မလုပ္ဘူး။ မနာလို ၀န္တိုမွဳ၊ သံသယေတြရဲ႕
လႊမ္းမိုးမွဳနဲ႔ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သတိေလးနဲ႔ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ သိၿပီးေတာ့
ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ္လည္း
အက်ဳိးရွိေအာင္၊ သူတစ္ပါးလည္း အက်ဳိးရွိေအာင္ လုပ္တာပဲ မ်ားတယ္။
မွားရင္လည္းပဲ မေတာ္တဆ မွားသြားတာပဲ။ သူ႔ဘ၀ဟာ ရိုးတယ္၊ ရွင္းတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သတိရွိျခင္းအားျဖင့္ ဘ၀ဟာ ရွင္းလာတယ္။ ရိုးလာတယ္။ 
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ဟာ မရုိးဘူး၊ မရွင္းဘူး။ အမ်ားႀကီး ရွဳပ္ေထြးေနတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။ စိတ္က ရွဳပ္ေထြးေနတာကိုး၊ စိတ္ရွဳပ္ေထြးေနသမွ်
ဘ၀လည္း ရွဳပ္ေထြးေနမွာပဲ။ စိတ္ရွင္းရင္ ဘ၀လည္း ရွင္းတာပဲ။

သတိရွိေနလို႔ရွိရင္ ဘ၀က ရိုးရွင္းမယ္။ လြယ္ကူမယ္။ သတိမရွိလို႔ရွိရင္
ဘ၀ဟာ တကယ့္ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာမယ္။

လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုၾကည့္လို႔ရွိရင္ သိပ္ရွဳပ္ေထြးေပြလီေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မျဖစ္ဘူး။ အားလံုးဟာ ပရမ္းပတာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိလာရင္လည္းပဲ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူး။
ထင္မိထင္ရာေတြ လုပ္တယ္။ ခဏခဏ မွားတယ္။ အဲဒီအမွားေတြရဲ႕
ဒဏ္ခ်က္ကိုလည္း ျပန္ျပန္ၿပီးေတာ့ ခံရတာပဲ။

ဒီလို သတိနဲ႔ေနလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚလာသမွ် ျပႆနာကို မွ်မွ်တတ
ဟိုဘက္ဒီဘက္ ျမင္တတ္တယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာလဲ အလုိလို သိသြားတယ္။
ေျဖရွင္းတဲ့အခါမွာလည္း သတိနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျဖရွင္း တတ္တယ္။
အဲဒီလို ေျဖရွင္းတဲ့အခါမွာ အရာရာတိုင္းဟာ ပိုၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရာရာတိုင္းဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္သြားတယ္။

 သတိအၿမဲတမ္း ကပ္ၿပီးေတာ့ ေနသြားတဲ့သူဟာ သူ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ႀကံဳလာရတဲ့
အခက္အခဲေတြကို သတိနဲ႔ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္ရွင္းတယ္။
ကိုယ္လိုတဲ့ဖက္ကို မဆြဲဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးရွဳေထာင့္ကေန မၾကည့္ပဲနဲ႔ သဘာ၀က်က်၊
အေျခခံက်က် ၿခံဳၿပီးေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျမင္ႏိုင္ သိႏိုင္တ့ဲ
အသိဉာဏ္မ်ဳိးကိုလည္း ရႏိုင္တယ္။ အဲသလို အသိဉာဏ္မ်ဳိးကို ရလာတဲ့သူဟာ
ဘ၀မွာ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ပိုၿပီးေတာ့ သဘာ၀က်က်
မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းႏိုင္တယ္။
အဲသလို ေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ ဘ၀မွာ ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး နဲသြားႏိုင္တယ္။
အဲလိုလူဟာ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္လာတယ္။

ဘ၀ကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရမ္းၿပီးေတာ့
လုပ္ၾကတာေတြလည္းမ်ားတယ္။ မွန္းၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတာ ေတြလည္း ရွိတယ္။
 တခါတေလ ကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္တယ္၊
လုပ္ၿပီးလို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အခါက်မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခုခု လိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ရေအာင္လုပ္တယ္။
ရၿပီးကာမွ မလိုခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္တာေတြက အင္မတန္မ်ားပါတယ္။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္တဲ့လူက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္တစ္ခုခု လုပ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုကုိယ္ ျပန္ၾကည့္တယ္။
ငါ ဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္ခ်င္တာလဲ၊ တစ္ခုခု အက်ဳိးစီးပြားလိုခ်င္လို႔လား၊ 
ဂုဏ္လိုခ်င္လို႔လား၊ သူမ်ားအထင္ႀကီးတာ လိုခ်င္လို႔လား၊ ၾကြားခ်င္လို႔လား၊
ေရရွည္လုပ္ႏိုင္မွာလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္ေမးတယ္။ 
ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္ သိတယ္။ အဲဒီေတာ့ လုပ္သင့္တာဆိုရင္ လုပ္တယ္။ 
မလုပ္သင့္တာဆို မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို မလုပ္ဘူး။

တရားအားထုတ္တဲ့သူဟာ စိတ္ရွည္တယ္၊ ဇြဲေကာင္းတယ္၊ လြယ္လြယ္နဲ႔
စိတ္မပ်က္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ကယ္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အလုပ္ကို
ေရရွည္စီမံကိန္းနဲ႔ လုပ္တယ္။ 
ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မွဳလည္း ရတယ္။

လူေတြမွာ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
အဲဒီအစြမ္းသတၱိေတြဟာ ကစဥ္႔ကရဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ေလးေလးနက္နက္ ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီး တကယ္စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ၾကည့္စမ္းပါ။
အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္တာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။

လူေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
လႊမ္းမိုးတဲ့သေဘာက ရွိေနတယ္။ သူက ကိုယ့္ကို လႊမ္းမိုးမယ္
သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က သူ႔ကို လႊမ္းမိုးမယ္။

သတိေကာင္းေနရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ သိေနရင္ ဘယ္သူမွ
ကိုယ့္ကို လႊမ္းမိုးလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္စိတ္က တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းၿပီး
ေလးနက္ခိုင္ခန္႔ေနတယ္ဆိုရင္ တစ္ဖက္လူဟာ ရာထူးအားျဖင့္
ႀကီးခ်င္ႀကီးမယ္၊ ဓနအားျဖင့္ ႀကီးခ်င္ႀကီးမယ္၊ ဒါေပမယ့္သူက
ကိုယ့္ကို လႊမ္းမိုးလို႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားလႊမ္းမိုးတာ မခံရခ်င္ရင္
တည္ၾကည္ခံညားမွဳရွိေအာင္ သတိနဲ႔ ေနရမယ္။

ေန႔တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း စိတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိၿပီးေတာ့ မၾကာမၾကာ
ညိွေပးေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အခုေခတ္ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရရင္ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာ
automatic voltage regulator ဆိုတာ သံုးတယ္။ အဲဒီစက္က
လွ်ပ္စစ္မီးဗုိ႔အားကို ညွိေပးတယ္၊ ထိန္းေပးတယ္၊ မ်ားလာရင္
ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ နဲသြားရင္ တိုးေပးတယ္။

အဲဒီ automatic voltage regulator လိုပဲ သတိဆိုတာလည္း
စိတ္ကို ညွိေပးတယ္၊ ထိန္းေပးတယ္၊ ခံစားမွဳေတြ၊ စိုးရိမ္တာေတြ၊
ေၾကာက္တာေတြ၊ အားငယ္တာေတြ လြန္မသြားေအာင္ ထိန္းေပးတယ္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳ တိုးလာေအာင္၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမွဳ၊
တည္ၿငိမ္မွဳ တိုးလာေအာင္ ျပႆနာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္
ျမင္ႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္အျမင္ တိုးလာေအာင္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကို
လုပ္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနကို ရင့္က်က္တဲ့စိတ္နဲ႔
လက္ခံႏုိင္ေအာင္ စိတ္အားကို ျမွင့္ေပးတယ္။

စိတ္ကို ဒီလို သတိနဲ႔ၾကည့္ၿပီၤး ညိွေပးတဲ့ အေလ့အက်င့္ မရွိရင္၊
စိတ္အတက္အက် မ်ားေနရင္ ဘ၀မွာ ေနရထိုင္ရတာ၊
လုပ္ရကိုင္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ဆက္ဆံေရးေတြလည္း
ကေမာက္ကမ ျဖစ္တတ္တယ္။ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊
လူမွဳေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေအာင္ျမင္ေရးေတြ အားလံုးထိခိုက္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခ်င္ရင္
ကိုယ့္စိတ္ကို သတိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ညိွေပးတတ္တဲ့ပညာကို
တတ္ေအာင္သင္ဖို႔နဲ႔ အၿမဲတမ္း သတိနဲ႔ေနဖို႔ လိုတယ္။
အေလ့အက်င့္ ရသြားရင္ မခက္ဘူး။ ဒါတစ္ခုကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း
လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘ၀မွာေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြဟာ ဉာဏ္ပါပါကစားရတဲ့
ကစားနည္းတစ္ခုလို ျဖစ္လာတယ္။ နားလည္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း၊
ကိုင္တြယ္ႏိုင္တ့ဲ အရည္အခ်င္း၊ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ
တိုးလာလို႔ ဘ၀ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ၿပီး ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေနသြားႏိုင္တယ္။
expert in living “ ဘ၀ေနနည္း ကၽြမ္းက်င္သူ” ျဖစ္လာမယ္.....။